Wat een goed verslag! Ik heb er zelf ook een geplaatst twee jaar geleden - ik kopieer het hier onder:
Verslag Mini Lift
Gepost door: e.j.m.bruinsma ()
Datum: 22 juni 2010 16:01
Verslag van mijn Mini Lift in juni 2010
In april besluit ik dat ik van mijn slappe wangen af wil en ga naar een estetisch chirurg, die een Mini Lift aanraadt, en ik maak een afspraak voor 15 juni. Ik krijg aanwijzingen mee: twee weken van te voren beginnen met arnica D6 druppels of tabletjes, géén koffie, thee, alcohol, pepermunt, want dat staat de werking van arnica in de weg, geen vit. E en wel vit. C. Als die veertien dagen aanbreken heb ik er toch last van, zeker van de koffie moet ik afkicken. Eén keer vergeet ik het helemaal en drink kopje koffie op een verjaardag, en één avond drink ik toch alcohol omdat er een vriend op bezoek komt, en ik pas op de eerste dag zat.
Het is niet de eerste keer dat ik me aan plastische chirurgie waag - ik heb al enkele malen een lift gehad, de laatste tien jaar geleden, en daar ben ik wat scheef uitgekomen. De operatie werd toen uitgevoerd door twee chirurgen, en aan de ene kant was meer huid weggehaald dan aan de andere kant. Bovendien had ik hevige nabloedingen gekregen, en een geweldig, opbollende bloeduitstorting onder mijn oor. Mijn gezicht was ook subtiel veranderd, de mond was anders geworden dan voorheen. Nu ga ik naar dokter Kraaijenhagen in Amsterdam, die me is aangeraden door diverse mensen, die zeer over hem te spreken zijn.
Op 15 juni ga ik met de tram naar het adres, en ik ga in de wachtkamer zitten. De assistente komt wat met me praten, en even later geeft ze me twee paracetamol-met-codeïne en een kalmerings-pil, waarvan ik suf hoor te worden, maar dat word ik m.i. niet! Dokter Kraaijenhagen komt me halen voor de voorbereidingen, dat wil zeggen, ik krijg een spiegeltje in mijn hand, hij trekt aan wangen en vraagt, wil je het zo? Is dit wat je wilt? En ik geef aan wat ik graag wil. Dan tekent hij met een zwarte pen af welke reepjes huid hij straks gaat verwijderen, rechts wat meer dan links omdat ik rechts meer huid heb, c.q. slappere wang heb.
De operatieassistente stelt zich voor, een sympatieke vrouw met een competente uitstraling. Ik ga liggen, krijg iets over mijn blote benen omdat het binnen kouder is dan buiten, en operatie-lappen over mijn borst. Ook iets metaligs om mijn linkerarm vanwege de aarding. De chirurg begint links, en daar krijg ik een aantal verdovingsprikken, niet heel erg pijnlijk, maar wel vervelend. De zuster houdt mijn hand vast tijdens deze prikken, zodat ik er in kan knijpen. Dan wordt er het getekende reepje huid uit gesneden, een gek, rasperig gevoel, en de hechtingen gaan er in. Dan hetzelfde aan de rechterkant. De kalmeringspil heeft bij mij een averechts effect, ik klets ze de oren van het hoofd! Ik schat dat het in het geheel 60 - 75 minuten geduurd heeft. Dan word ik naar kamertje ernaast gebracht waar een bank klaar staat waarop ik ga liggen, met een extra hoofdkussen, en een rolkussen in de knieholtes. Hier lig ik al-met-al nog bijna een uur. Intussen heeft de assistente mijn vriendin gebeld, die me komt halen, en in de taxi zijn we zo thuis - ik voel me goed (verdovingen zijn nog niet uitgewerkt!!) en ben echt sprakeloos over het geweldige resultaat, evenals mijn vriendin, waarbij we wel beseffen dat ik nu een beetje gezwollen ben waardoor je dan helemáál 14 jaar lijkt!
Ik heb een hele lijst met raadgevingen meegekregen:
* bloeddrukverhogende activiteiten vermijden
* slapen met een extra kussen onder het hoofd en een rol in knieholtes (in verband met het gedwongen op- de-rug-slapen
* niet met het hoofd naar beneden buigen (bij het bukken door de knieën gaan)
* voorzichtig op de wc, niet te veel druk uitoefenen
* geen ligbad nemen - tweede dag wel voorzichtig douchen
en nog mondelinge raadgevingen:
* nat washandje in de vriezer doen en op de hechtingen of evt. zwellingen houden
* niet te veel praten, als áls je praat, kaken zoveel mogelijk dicht houden
* “zachte”dingen eten, zoals yoghurt en soep
en ik bedenk zelf nog dat je niezen/hoesten moet trachten te voorkomen.
En dan: zes weken lang niet in de zon, geen zware inspanningen, geen sport, geen sauna, geen zonnebank. Tja, ik zie niet overal de noodzakelijkheid van in: waarom niet in de zon? Waarmee ik niet bedoel liggen bakken op het strand, maar gewoon buiten lopen? Mijn littekens vallen onder mijn haar. En zes weken geen sport en zo, dat lijkt me érg lang. Bij vorige gelegenheden ging ik na 3 weken al weer sporten zonder enig nadelig effect. Enfin, dat vraag ik nog wel dan.
Enfin, terug naar dag één: thuisgekomen ga ik in bed liggen, met de voorgeschreven kussens, en zo langzamerhand begint de verdoving weg te trekken en voel ik wel wat pijn, maar erg weinig. Ik neem twee paracetamol en dut af en toe. 's Avonds zie ik dat mijn rechterwang een ietsje ge-zwollen is, en ik doe er iets kouds op (een nat washandje dat in de vriezer heeft gelegen, en later een cold-pack) wat de zwelling weer iets doet afnemen. Hier blijf ik de hele nacht mee bezig, want ik slaap slecht, word ieder uur wakker en laat de wang dan weer slinken, alhoewel de zwelling helemaal niet érg is. En: ik heb beslist geen blauwe plekken! Ik kijk ook iedere keer in de spiegel en val iedere keer weer óm (figuurlijk!) van verbazing: het is móói geworden. . ..ik voel me erg gelukkig.
De tweede dag me heel rustig gehouden, veel in bed gelegen, regelmatig wang afkoelend. Rechter oorlel zwelt reusachtig op! 's Middags belt de assistente om te vragen hoe het met me gaat - wat attent van ze! Ik neem drie keer per dag twee paracetamol, en dan is het best uit te houden.
De derde dag ga ik me al vroeg wassen en aankleden en in de auto naar het huis van mijn dochter om de kat te verzorgen. Thuisgekomen doe ik weer wat makkelijks aan en ga weer in bed liggen. Jammer dat de pleisters zichtbaar zijn, anders ging ik wel naar buiten. Je ziet ze alleen niet als ik mijn haar loshang, én een sjaal om mijn nek doe, op zo een manier dat het haar niet kan opwaaien. Maar het is juni en erg mooi zonnig weer, dus dat zou een gek gezicht zijn. Alhoewel ik wel keelpijn kan voorwenden! Overmorgen gaan de hechtingen er misschien uit, als het kan, en zo niet, dan maandag, maar ik hoop op zaterdag.
's Middags om een uur of drie realiseer ik me dat ik helemaal geen paracetamol meer heb genomen, en dat ik trouwens de hele tijd vergeet dat ik geopereerd ben! Alhoewel mijn rechter-oorlel buitensporige proporties heeft aangenomen, en het onder beide oren wat stijvig voelt. En toch voel ik me zo goed! Wou dat die witte pleisters weg waren, dan kon ik gaan wandelen.
Vierde dag: globaal genomen geheel hersteld! Als het de pleisters niet waren, zou er absoluut niets aan de hand zijn, ja, een spectaculaire verbetering! Waardoor ik denk dat ik het niet geheim kan houden wat ik van plan was.
Vijfde dag: voor controle naar chirurg, en heb ook aantal vragen:
* waarom nu nog doorgaan met Arnica nemen? Vind ik lastig, want mag dan ook geen koffie, thee, pepermunt, alcohol. Antwoord: tot ruim een week zouden er nog na-bloedingen kunnen optreden.
* waarom mag ik niet in de zon? Antwoord: daar wordt mee bedoeld dat je niet in de zon mag gaan liggen bakken. Maar dat doe ik ook nooit.
* waarom mag ik zes weken niet sporten, c.q., wat zou er eventueel kunnen gebeuren als ik met drie weken weer ga sporten? Antwoord: niets ernstigs, het zou alleen wat dik kunnen worden.
Pleisters gaan er af, hechtingen ook, iedereen is zeer tevreden, met mij voorop! Niet te geloven, in vier dagen (dinsdag om 13.00 uur geopereerd, zaterdag om 11.00 uur hechtingen er uit) is de boel weer dicht - het litteken is een zeer dun lijntje, maar hier en daar zit er nog wat opgedroogd bloed op, moet ik niet aan komen, valt er vanzelf af. En bij de oorlellen is het nog wat dikkig, en onder de oorlellen, in de hals dus, wat gespannen.
Resultaat: gladdere wangen, neusplooien veel minder geworden, plooitjes aan weerzijden van mond: van drie naar één, gladde kaaklijn (dus aankomende hamsterwangetjes verdwenen), gladdere hals vlak onder de kaaklijn; maar ook: veel gladder onder de ogen en ook het gebiedje tussen neus en bovenlip lijkt gladder, maar dat kan eigenlijk haast niet.
Maar het wonderbaarlijkste is wel dat ik mijn oude gezichtsvorm weer heb teruggekregen - en dokter Kraaijenhagen heeft toch niet geweten hoe ik er vroeger uitzag! Ik heb weer de wangen en de mond van vóór alle estetische operaties - alleen zie ik er voor mijn jaren nu bijzonder goed uit!
Het is mooier geworden dan ik ooit had durven hopen. Wat een goeie chirurg is dit!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
